"elinde olanın dilinde olmazmış, dilinde olanın elinde olmazmış" diye bir atasözü varya bana uyuyor gibi.kendimi karmaşık gibi göstermek gibi bi çabam yok ama farkında olmadan düşüncelerimi karman çorman anlatıyorum karşımdakine. sanırım yıllarca kolay anlatıp anlaşılmadığımdan. atasözünün ikinci cümlesini kendime yontuyor ve daha normal bir insan olmayı diliyorum. en azından eskisi gibi.
sanırım beni böyle fikir ve düşüncelere sürükleyen yada sevken çocukken yaşanılan olaylar bütünü. yada o kadar gitmeyelim geriye. yakın geçmişte olabilir.
sonuç olarak def olmalarını istiyorum başımdan.
kısacası bende "içten" gülmek istiyorum.
yüzümdeki kasları çalıştırırken bunun bilinçsizce olmasını istiyorum.
kim istemez ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder